Αναμέτρηση με εμένα...

Παπαλα! Αυτο ήταν!

Πέρασαν 4 χρόνια και ουτε που το καταλαβα. Και τωρα, τι; Πρέπει να διαβασω, λεει μια φωνουλα στο μυαλό μου, αν θέλω πτυχίο σε δυο εξεταστικές. Η ίδια φωνουλα που βαζει σε προγραμμα και τάξη την ζωή μου. Αλλά εγω γιατί εχω την τάση να τα παρατησω όλα και να σφυρίζω αδιάφορα;

Πάντα έβαζα στόχους. Συνήθως έκανα μεγαλεπίβολα σχέδια και όνειρα που δεν πραγματοποιούνται εύκολα. Έβαζα τον πήχη πολύ ψηλά και δεν κώλωνα. Τύχη νά 'ναι ή το κοκαλάκι της νυχτερίδας, αυτό που με κάνει να πάιρνω ό,τι και αν εχω θελήσει ή ονειρευτεί; Το πρόβλημα είναι όμως ότι όταν παίρνω αυτό που θέλω και ζώ επιτέλους στο όνειρό μου, στην πραγματικότητα δεν το ζώ. Γιατί έχω ήδη θέσει τον επόμενο στόχο και παλεύω για αυτόν. Γμτ! Κάπως το λένε αυτό το σύμπλεγμα... Να δεις... πως μου το είχαν πεί; Μου το είχε πει μια κυρια Ψυχολόγα (sic) όταν άρχισα να αναρωτιεμαι αν χρειάζομαι ψυχανάλυση..! Αλλά τζάμπα λεφτά! Όλα μασημενη τροφη της τα έδινα. Ήξερα και μπορούσα να αναλύσω μια χαρά (παρθένος γαρ) τα κόμπλεξ μου, τις αδυναμίες μου, το απο που προέρχονται, το τι μου φταιει. Εκει που τα έβρισκα σκουρα είναι η λύση. Ή μάλλον για να μην σας κοροιδευω και αυτην -συνηθως- την καταλάβαινα. Απλά δεν ήθελα να μπω στην διαδικασια να ζοριστώ και να ξεβολευτω για να την εφαρμόσω. Όσο δελεαστική και αν γινεται η τελειότητα μετα απο αυτήν! Έτσι λοιπόν την παράτησα την κυρια Ψυχολόγα γιατί με εκνευριζε. Δεν μου εδινε λύσεις βολικές. Ασε που βολευόταν που μιλούσα εγω συνεχεια και με το ζόρι της εβγαζα λέξη. Μπαααα, βούρλο πρέπει να ήταν τελικά, τώρα που το σκέφτομαι. Χαϊβάνι σκέτο.

Και τωρα θα μου πεις που θες να καταλήξεις. Και εγω θα σου απαντήσω ευθύς αμέσως!
Περασανε λοιπόν, 4 χρόνια φοιτητικής ζωής στην Συμπρωτεύουσα -μη χέσω*. Όχι, βασικά ήταν 2,5 χρόνια,αν βγάλεις έξω αυτά που δούλευα στο δημόσιο (ω ναι! το έχω κάνει και αυτό..). Από αυτά έχω να θυμάμαι πολλά, έκανα καλούς φίλους, πέρασα καλά, δεν τα έζησα όμως, έτσι όπως έπρεπε. Και αυτό γιατί θυμάμαι τον εαυτό μου να ανγχώνομαι και να αγωνιώ για το αν θα με πάρουν στο τέλειο (=> πανάκριβο) μεταπτυχιακό που θέλω, κτλ κτλ κτλ. Σκέφτομαι πως θα ξυπνήσω ενα πρωί και θα αγωνιω πάλι για το μεταπτυχιακό....αλλά της κόρης μου!

Και έτσι με βάση όλα τα παραπάνω καταλήγω σε εκείνες τις τάσεις φυγείς που σας γκρίνιαζα στην αρχή. Αλλά γιατί; Μήπως τελικά δεν ειμαι αρκετά δυνατή για να αντιμετωπίσω καταφατσα τους φόβους μου και τις δυσκολίες που έρχονται ή μήπως οι υπέρμετρες προσδοκίες των άλλων με κάνουν να θέλω να τρέχω; Βέβαια για να σας εκμυστηρευτώ και το κατιτις μου, οι υπέρμετρες αυτές προσδοκίες και η πίστη -των άλλων κατα βάση- στις δυνατότητες μου ήταν ένας σοβαρός παράγοντας στην εξέλιξή μου όλα αυτά τα χρόνια.

Στόχοι, όνειρα και μαζί αγωνία, άγχος λοιπόν, για να αποδείξεις τί; και σε ποιόν; Για να καταφέρεις τι; 'Η μήπως να καλυτερεύσεις τις πιθανότητές σου στα ζάρια που παίζει το σύμπαν για σένα; Μα... καλυτερεύουν ποτέ;


Αυτά για αρχή...



* Το "Συμπρωτεύουσα" συντάσσεται με το "μη χέσω" σε αυτό εδω το μπλόγκ. Πρόβλημα κανείς;